Als mensen me vragen waar ik vandaan kom zeg ik wel eens grappend dat ik niet uit een stad of een dorp kom, maar uit 'the middle of nowhere'. Een stukje Friesland waar een huis is neergedaald, verder niks. Plat en leeg land, een dijk en steeds weer een andere schitterende lucht.

Zoals de klanken om je heen je moedertaal vormen, zijn de beelden van dit landschap als een schildertaal voor me geworden. Het zit in me, het fascineert me zonder dat ik het door heb. De leegte, uitgestrektheid, ruimte, overzichtelijkheid, diepte, het voelt voor mij als thuiskomen na een lange reis en weer lekker je moeders eten voorgezet krijgen. Dit landschap is gewoon voor me, en ook weer zo bijzonder.

Ik droom helemaal weg als ik door Friesland rijd, of dit nou per fiets, motor of trein is. Geboeid door de gekke kleuren en structuren in de lucht, een alsmaar veranderend perfect schilderij. Genieten van een geweldige lichtshow en me laten omarmen door de horizontale lijnen, vaak verbaasd door schoonheid om me heen. Het kan de kleur van de diepte zijn, de structuur van omgeploegd land, het licht wat overal doorheen sijpelt en maar niet te vangen is of een potdichte mist die mijn wereld verkleint tot 50 m2 en me aangenaam en tegelijk vreemd alleen laat voelen.

Teruggekomen op het atelier - volgezogen van indrukken en moois - wil ik als schilder deze belevingen omzetten op een tastbaar doek, wat een interessant proces op zich is. Formaat van het doek, kleur, penseelgrootte, compositie elke keuze is een keuze en alles doet er toe. Dat is spannend en uitdagend. M'n focus moet elke keer scherp zijn, wat zag ik en wat wil ik vertellen.

Immers, iedereen mag weten wat ik gezien heb, nog belangrijker vind ik het om te delen hoe ik het gezien heb.

Inge Westerhof

fotografie: Jonathan Doornenbal